Visualizzazioni totali

mercoledì 31 marzo 2010

Iera ora: finalmente ze rivá Zoro-Zaja a risolvere tute lè tribolassion ke gavemo

Mutatis mutandis: ghe pensa lú (come dizeva que’altro da Arcore). Desso gavemo anca noialtri el Zoro-Zaja ke ne fará stare mejo tuti quanti. Tuti? No, speta natimo, tuti no. Quei altri no, perché i deve ndar via, prioritá ai veneti, come dise Le Pen in Francia parlando de la “preferensa nassionale”.

Me ricordo quando ndavo scola dai geometri, quanti foresti che vegneva zo Vicensa: da Altavila, Montecio, Creaso e adiritura da Arzignan e Valdagno. Da chealtra parte, verso Vicensa est, (in cao al mondo) i vegneva da Marsan, Marostega e anca da Basan. Adiritura teroni gavevimo scola nostra, da Noventa Vicentina (non ghe iero mai stá in vita mia, massa distante, ció). Con sti acenti strani ke per capirli bisognava proprio ndar scola (va bé, diré voialtri, ghe ierimo zá a scola …) Insoma, basta, tuti casa sua, pelandroni boni da gnente e capeoni. Desso i capeoni non i se vede piú in giro, tuti pe’á semo.. ma insomma se dize per dire, sti foresti iera tuti pelandroni, i ne fregava el lavoro, ma deso ghe pensa lú, Zoro-Zaja.

Fin l’altro ieri el fazea el ministro qua a roma (ladrona, ovviamente) e per questo me par giusto ricordare alcune delle frasi celebri ke go trová su internet (ke non ze parente del cabernet.. stemo tenti):

(i) Sono grato a McDonald’s che si è prestata a questa grande operazione culturale … Questo nuovo panino ha grandi ambizioni, a partire da quello di movimentare mille tonnellate di nostri prodotti in un mese per un controvalore di 3,5 miliardi di euro (parlando del famoso panin mcitaly ke dovería rilanciare la agricoltura italiana.. skei per tuti secondo el ministro e in piú el parla de cultura… )

(ii) Zaia ha invitato oggi gli italiani a bere esclusivamente lo spumante italiano e non lo champagne francese che ha definito "una porcheria". (beh magari a mi ke so sposá con a francese sto complimento qua me toca personalmente; comunque con tuta la pasión per el prosecco, resto de l’idea che dovemo ancor far strada prima de rivare ai livei del campagne)

(iii) Bravo il Sindaco di Lucca a vietare il kebab. Kisá, magari non podea digerirlo….

(iv)La Lega (Zaia) esorta la Rai a mandare in onda le fiction di grande ascolto in dialetto con i sottotitoli, oppure per chi ha la televisione in digitale, di aggiungere al canale audio anche la versione dialettale. El problema ze de decidere quae dialetto metere: quelo de Vicensa ovest ke riva fin Altavila o queo de Vicensa est ke riva fin a Monticeo conte otto? Mi ghe domandaría a Roberto Bagio kel ze un esperto, dopo peró dovemo vedere con quei de vicenza nord, per non parlare dei cimbri del Asiago… insoma fra sento ani saremo ancora qua a discutere – orco can, me dismentegavo dei veneti all’estero, quei in brasie i parla n’antro dialetto, diverso da queo dei veneti in argentina.. sacranon.. come faremo?

(v)I silenzi di Zaia (questo el vien dal giornale Manifesto): “Esprimo totale solidarietà al ministro degli Interni Roberto Maroni che sta gestendo con grande fermezza una situazione di enorme pericolosità sociale. Chiediamo conto, a quanti stanno in queste ore dileggiando il ministro degli Interni, di una qualche proposta concreta che non sia quella di restituire al nostro Paese la sovranità territoriale, per cui è lo Stato a decidere chi entra e chi non, chi deve essere espulso e chi non. La cittadinanza prima di tutto”. Non sono le parole di un qualsiasi esponente della coalizione di governo dopo i fatti di Rosarno. Ma le parole del ministro che più di tutti dovrebbe dire qualcosa di concreto sulla rivolta dei braccianti in Calabria: Luca Zaia, ministro dell’Agricoltura, leghista della prima ora. Da Zaia ci saremmo aspettati qualcosa di più. Fosse anche un invito a “restituire i campi agli italiani”. Sarebbe stato coerente, e finalmente avremmo capito quale proposta la Lega avanza per risolvere la situazione insostenibile delle campagne. Dove, da venti anni, la raccolta di frutta e verdura è garantita dagli immigrati. Che però sono quasi sempre clandestini. E quando un permesso di soggiorno ce l’hanno non trovano il modo di avere un contratto regolare. Perché nelle campagne funziona così, e non soltanto in quelle del sud ma anche in quelle del nord. E cosa ha da dire, apparte ribadire “la cittadinanza prima di tutto”, il ministro sul controllo che le mafie operano sull’agricoltura? Forse, Zaia non lo sa.

(vi)«Se vinco le regionali inserirò le radici cristiane nello statuto»
(vii) Ci riteniamo gli avamposti nella trincea della Chiesa. Potremmo dire di essere i nuovi crociati". Ad affermarlo il ministro delle Politiche agricole, Luca Zaia, oggi a margine del Meeting di Rimini e rispondendo cosi' a chi gli domandava del rapporto Lega e Chiesa in conseguenza delle recenti polemiche.
(viii) Ora di religione cattolica obbligatoria per tutti gli studenti islamici: la proposta è del ministro dell’Agricoltura, il leghista Luca Zaia

Ecolo qua, se non altro deso savemo ke se non semo morti democristiani (come dizevimo na volta, con Zoro-Zaja in región moriremo cristiani

Tosi tosi, veo go sempre dito: ndemo guaivi....

lunedì 29 marzo 2010

Haiti, 3 mois déjà ...

Chers amis,
Pâques approche ainsi que trois mois depuis les événements d’Haïti. Pour la chrétienté Pâques est un symbole positif, la résurrection, la possibilité de recommencer une autre vie. Pour cette raison je me suis dit qu’il valait la peine envoyer ce (dernier) message d’espoir (ou désespoir) concernant les activités en cours en Haïti.
J’ai regardé sur les principales pages Internet des agences concernées par le pays, ONG, organisations internationales etc. mais je n’ai trouvé aucune initiative concernant la question foncière. Parfois je me demande si cela n’est qu’une obsession personnelle, et si on peut penser à remettre sur pied un pays sans avoir une idée de qui sont les propriétaires ou les tenanciers de droits sur les terres nationales.
Deux jours après le séisme un expert français disait à la télé (France 2) que la reconstruction Haïti aurait été très compliquée à cause du manqué des titres (papiers) de la plupart des gens. Vous vous rappelez que je vous ait envoyé ce message pour vous alerter que le problème (que nous avions déjà discuté lors de notre rencontre dans le nord-est) était un problème majeur et que, paradoxalement, le séisme pouvait donner la possibilité de s’y mettre une fois pour toute, si les intervenants avaient le courage qui a manqué aux différents gouvernements qui se sont succédés.
Pour cela il fallait se décider rapidement, parce que les intérêts en jeu sont grands et les familles qui contrôlent le pouvoir (et la terre) ne vont pas lâcher prise facilement. Attendre, où espérer que le gouvernement prenne les reines en mains me semble un voeux pieux. Il fallait s’y attaquer tout de suite, en commençant par la zone “simple”, pour tester la proposition d’approche et ainsi voire avec qui on aurait pu travailler. Un petit effort a été fait dans les premiers messages envoyés aux bailleurs de fonds. Mais par la suite, malgré la prise de position du Ministre, rien n’est arrivé.
Mon rappel (sans réponse) d’il y a 10 jours voulait être un signe, une bouteille à la mer, restée sans réponse. Déjà Haïti n’est plus une priorité, et donc le moment pour intervenir à été perdu, les gens du pouvoir sont déjà en cours de se positionner pour faire en sorte que, comme le disait le Guépard (Tomasi di Lampedusa) tutto cambi perché nulla cambi.
Sans sécurité foncière la reconstruction risque de ne donner rien du tout, qu’il s’agisse des zones urbaines ou rurales. Quand cela deviendra évident pour tout le monde, il faudra se rappeler des moments et des opportunités perdues. De ma part je ne peut rien faire d’autre que vous le rappeler ; on aurait put faire quelque chose de réellement différent, au moins s’attaquer aux problèmes structurels, montrer qu’il y a au moins une organisation et des gens prêts a mettre la main à la patte.
Encore quelques jours à Paques….

domenica 28 marzo 2010

Ricetta Xuor: PINTADE AUX CHOUX

INGREDIENTS:
1 PINTADE (faraona)
1 CHOUX (VERZA)
POITRINE FUMEE (pancetta affumicata)
CAROTTES (carote)
OIGNIONS (cipolle)
BOUQUET GARNI
VIN BLANC
BEURRE – HUILE TOURNESOL, MAIS (burro, olio di semi)

Faire blanchir le choux (5 minutes dans l’eau bouillante). Couper la pintade en morceaux et la faire dorer dans une cocotte avec beurre et huile. La retirer. Couper oignions et carottes en julienne et la poitrine en petits morceaux.
Faire dorer oignions, carottes et poitrine dans la cocotte. Rajouter la pintade et mouiller avec du vin blanc. Couper le choux en grosses lanières; ajouter le choux à la pintade dans la cocotte, saler (peu) et poivrer. Couvrir et faire cuire à feu doux pendant une heure.

Sbiancare la verza 5 minuti in acqua bollente. Tagliare la faraona in pezzi e farla dorare in una pentola con burro e olio. Tirarla fuori. Tagliare le carote e cipolle in “julienne” e la pancetta a pezzettini. Far dorare il tutto nella pentola, poi aggiungere la faraona e bagnare con vino bianco. Tagliare la verza in grosse strisce e aggiungerla alla faraona nella pentola. Salare (poco) e pepare. Coprire e cuocere a fuoco leggero per un’ora circa.

mercoledì 24 marzo 2010

Quindicesimo libro 2010: Ursua - William Ospina


Pedro de Ursúa no es precisamente el conquistador más conocido de la historia. No había cumplido 17 años cuando embarca hacia el nuevo mundo soñando con oro y aventuras. El oro jamás lo encontrará. Y las aventuras estarán lejos de ser lo que su imaginación adolescente concibió. Fue gobernador de Santafé de Bogotá y fundó Pamplona en un territorio que todavía no sabía llamarse Colombia, en honor y remembranza de la ciudad navarra. Le hizo la guerra a los panches, los muzos, los chitareros, los tayronas y los esclavos negros de Panamá. Torcidamente, más famoso que Ursúa mismo fue uno de sus asesinos, el célebre Lope de Aguirre, inspirador y motivo de varias novelas y hasta de una película de Werner Herzog, Aguirre, la ira de Dios. Entre las novelas, la excelente Lope de Aguirre, Príncipe de la Libertad, del venezolano Miguel Otero Silva, cuya lectura recomiendo con gran entusiasmo.A pesar de ello, el poeta y ensayista colombiano William Ospina decidió utilizar a dicho personaje como eje central de su primera novela, Ursúa, con la que inaugura una trilogía (cuyos títulos siguientes serán El país de la canela y La serpiente sin ojos). De entrada, la idea de saltar del verso a la narrativa y hacerlo con una novela de contenido histórico, pareciera una empresa temeraria. Pero Ospina ha tenido la paciencia necesaria para cocinar este primer producto durante 6 años, varios de los cuales fueron sin duda empeñados en la investigación de fondo. El lector tiene entre sus manos una novela que combina la habilidad del ensayo con el asombro de la poesía en una sucesión de historias que poco a poco van conformando un retrato de los primeros años del aventurero en sus guerras de pacificación de indios, eventos crueles que cumple para satisfacer las órdenes de su tío, Miguel Díaz de Armendáriz, juez de las Indias. Ursúa cumple de la manera más fiel posible todas las órdenes recibidas, pues sueña que su obediencia y el honor que dichos combates le proporcionarán a su nombre, le permitirán eventualmente emprender su verdadero sueño: encontrar El Dorado.
La historia está contada en primera persona por un narrador del cual no llegamos a saber su nombre y que, de manera no cronológica, nos refiere los recuerdos que le serán confiados por el propio Ursúa. El narrador nos lleva al pasado, a lo supuesto, a lo que ocurrirá después de la muerte del personaje central, con una sucesión de anécdotas y situaciones que no hacen más que representar la memoria tal como es. Porque ¿quién recuerda los hechos de manera ordenada? ¿Quién no salpica la historia de su vida con saltos y guiños a historias paralelas o referentes a los personajes que lo rodean?Especial mérito me parece que tienen en esta historia los momentos descriptivos o enumerativos, recurso narrativo en los que Ospina saca a la superficie diversas leyendas, los pueblos indígenas del Cauca y sus características, al tiempo que transmite esa sensación de asombro, fascinación y pavor que debieron sentir los españoles al penetrar en zonas selváticas, pobladas de insectos y animales desconocidos. Muy efectivo también es el uso del lenguaje que mantiene un tono acorde a la época en que se desarrolla la historia, a veces elaborado y algo barroco pero sin resultar pesado o ininteligible, permitiendo que la lectura fluya y que se disfrute de su prosa.No es de despreciar al personaje-narrador, un mestizo que cumple un papel mucho más complejo que nada más repetir las historias que le han sido contadas por Ursúa. Las pinceladas que tenemos de su propia vida lo convierten en un personaje que va despertando curiosidad en el lector y que presenta contradicciones que lo hacen totalmente creíble y humano. Admira y quiere a su amigo Ursúa, pero reconoce la crueldad de sus guerras. Aunque existen crónicas, textos y documentos de todo tipo que hablan de aquellas épocas atroces, narrar a través de la literatura es otra manera de atisbar en el pasado, de reconstruir y acercarnos a la historia que, aunque imaginada desde el presente, no deja de representar a la condición humana.La empresa temeraria de saltar de la poesía a la narrativa y con una novela de esta índole ha sido bien salvada por William Ospina, quien deslumbra con un trabajo sólidamente construido y quien nos deja esperando ansiosos por las siguientes entregas de su trilogía.

Legado de Uribe Inseguridad. Desconfianza. Polarización. Ese es el legado que dejan ocho años de tramposos, corruptos y brutales gobiernos de Álvaro U

Antonio Caballero, en la muy buena revista Semana:http://www.semana.com/noticias-opinion/legado-uribe/136286.aspx

Los candidatos uribistas se proclaman resueltos a defender y profundizar "el legado de Uribe", cuando lo que necesita el país es justamente lo contrario: desembarazarse del uribismo, que no ha hecho otra cosa que agravar los problemas existentes y crear otros nuevos. Repiten todos la jaculatoria del jefe: "Seguridad democrática, confianza inversionista, cohesión social". Es un programa mínimo, si se toma al pie de la letra: dar seguridad, mantener la confianza, garantizar la cohesión, son las obligaciones básicas de cualquier Estado. No se cumplían en Colombia antes de los gobiernos de Uribe, sin duda. Pero tampoco las ha traído él. Por el contrario: en los últimos ocho años ha disminuido la seguridad, ha aumentado la desconfianza, y ha crecido la división entre los colombianos (tanto en lo económico, la brecha entre ricos y pobres, como en lo político, el enfrentamiento entre "buenos" y "malos", o uribistas y antiuribistas).
La seguridad. Es cierto que hoy hay menos secuestros y que las carreteras son menos peligrosas que antes. Y eso es apenas natural habiendo aumentado los gastos en seguridad hasta la cifra colosal de 15 billones de pesos al año, y el pie de fuerza hasta 430.000 hombres en armas: hay policías en todos los municipios y batallones del ejército en todas las montañas del país. Han sido extraditados los principales jefes narcoparamilitares, y de veinte mil hombres que tenían, cincuenta mil entregaron las armas; pero la estructura narcoparamilitar subsiste intacta bajo el nombre eufemístico de 'Bacrim' (bandas criminales), con nuevos jefes, y sus contactos políticos, aunque algunos estén presos, siguen siendo los dirigentes del uribismo rural. La guerrilla ha sufrido fuertes golpes, bombardeos y deserciones y bajas en combate, y ha sido de nuevo relegada a lo hondo de las selvas (o a las fronteras); pero conserva su capacidad de reclutamiento, que no viene del atractivo de sus ideas, sino del hecho desnudo de que el campo arrasado por la política agraria de los gobiernos no ofrece sino dos perspectivas de empleo: la guerrilla y el paramilitarismo. Y esos resultados se han pagado caros: en recompensas en dinero, y sobre todo en la monstruosidad moral de los "falsos positivos" provocados por el viraje de esas recompensas: cerca de dos mil inocentes asesinados por la fuerza pública. Y los desplazados: ese río de millones de hombres y mujeres expulsados del campo que va a engrosar el mar de miseria y de delincuencia de las ciudades. Eso no es seguridad.Ni puede llegar a serlo, porque la seguridad no se obtiene con las recetas uribistas de plata y plomo, soborno y represión, ensayadas ya y fallidas (aunque en menor escala) bajo sus predecesores. La receta es otra, que no quieren probar aquí los dueños del poder y la riqueza: la justicia social.En cuanto a la receta para combatir la violencia del narcotráfico, que además financia todas las demás, también es otra: la legalización del negocio.La confianza: Si de verdad existiera eso que los uribistas llaman "confianza inversionista", millones de ciudadanos no hubieran invertido sus ahorros en las 'pirámides' ilegales. Y las reformas laborales hubieran servido para crear empleo, en vez de destruirlo. Y no habrían huido, llevándose sus exenciones de impuestos, los capitales extranjeros (con excepción de los mineros) y buena parte de los nacionales. Y no tendrían que salir de Colombia en busca de trabajo millones de personas. En cuanto a la confianza en general, basta con ver el crecimiento desaforado de la corrupción para inferir que no existe: nadie cree que puede ganar si no roba. Y no puede ser de otro modo bajo un gobierno que compra y vende las notarías, que son garantes de la fe pública, como si fueran semovientes.Sólo parecen tener confianza en Colombia, para vivir e invertir, para trabajar y educar a sus hijos, los narcotraficantes. Los cuales se van confundiendo cada día más con los integrantes de la clase política. Un país en el que eso sucede no puede ser un país que ha sido bien gobernado -en los ocho, y en los cien años anteriores.La cohesión: ¿Se puede hablar en serio de "cohesión social" en un país que está en guerra? No. Solamente se puede, como hacen los uribistas, negar que la guerra sea guerra.Inseguridad. Desconfianza. Polarización. Ese es el legado que dejan ocho años de tramposos, corruptos y brutales gobiernos de Álvaro Uribe. Hoy domingo, que es día de elecciones, es el momento de votar contra los beneficiarios de semejante legado, que quieren mantenerlo

lunedì 22 marzo 2010

Quattordicesimo libro 2010: Trilogia di Sarti Antonio - Loriano Macchiavelli


Le piste dell'attentato è il romanzo d'esordio di Loriano Macchiavelli, e quindi quello in cui il popolare poliziotto protagonista - che da subito rivela caratteristiche che lo renderanno celebre, cioè caparbietà, spirito di contraddizione, indolenza e frenesia a fasi alterne - vive la sua prima avventura. Bologna, anni Settanta. Un attentato alla stazione radio dell'Esercito sui colli di Paderno e la morte di quattro militari fanno partire le indagini. Fiori alla memoria è uno dei capolavori dell'autore. Un incendio doloso a Pieve, un paesino dell'Appennino tosco-emiliano, distrugge parte di un cantiere in cui si sta erigendo un monumento ai Caduti partigiani. Non solo: li vicino viene trovato il cadavere di un giovane del paese. Delitto a sfondo politico? Chissà. In Ombre sotto i portici siamo sempre a Bologna, anni Settanta. Imelde Scampini, tenutaria di uno dei più rinomati bordelli della città, viene trovata cadavere. Che c'entrano quattro extraparlamentari di sinistra? Perché gli eredi raccontano tante bugie? E Sarti indaga. Trame briose e convincenti, scenari precisi e godibili per questi tre classici del romanzo poliziesco italiano.
Lo inizi e non ti stacchi piú. Godibilissimo, come sempre. Leggetelo se siete un po' giú, vi tirerá su.

domenica 21 marzo 2010

Ocasión perdida por parte del Pastore Tedesco

Riporto alcuni passaggi tratti da El Pais di oggi domenica, relativamente alla pastorale del Papa sulle vergogne d'Irlanda:

Benecito XVI cumplira en el cargo 5 años el 19 de abril sin haber cumplido su promesa más sonada: acabar con la corrupción sexual y apartar a los encubeidores, en su mayoría miembros de la Jerarquía. ...
El Papa volvió a decepcionar ayer, en su pastoral sobre Irlanda. Pide a sus obispos que afronten los problemas con valentia, pero no ha prometido sanciones a los culpables, ni reparaciones a las victimas.....

venerdì 19 marzo 2010

Bogotá ...


Hoy me comí un calentado (comida del d{ia anterior, tipo gallo pinto con platano y huevo arriba), con un jugo de feijoa (foto). Un café muy bueno adonde Diletto, con Jaime que me dió mucho gusto en conocer.
En la tarde reunión con los colegas de emergencias y con los que están trabajando el informe de desarrollo humano que estará encima a los temas de tierra y territorio. Se abren espacios interesantes...
Creo que la próxima vez nos iremos a campo, en la zona baja del Nariño ... vamos ver...

mercoledì 17 marzo 2010

Cartagena sotto l'acqua

Quasi non ci credo, ma fuori sta piovendo, cosa insolita da ste parti. Cammino per le stradine interne per tornare all'Hotel. Attraverso le finestre aperte (quasi nessuno usa vetri..) vedo gente seduta a prendere il fresco; polizia agli angoli delle strade per tranquillizzare i turisti, anima economica di questa cittá. La politica di sicurezza democratica permette adesso di muoversi piú in lá dei limitatissimi spostamenti permessi anni fa. La guerriglia é scesa ad un livello tale per cui non fa piú notizia nei giornali, ma la violenza urbana resta alta, data la recessione economica che questo governo non riesce a controllare.

Finite le elezioni di domenica, mancano ancora i voti relativi allo scrutinio del candidato conservatore per la presidenziale. Il candidato in pectore del presidente attuale non é in testa, per pochi voti, e rischia di restare fuori e lasciare inconclusa l'epopea Uribe. Sará un caso ma il conteggio va a rilento e tutti sappiamo che rallentare permette di "aggiustare". Non credo che molti saranno sorpresi se la candidata Noemí, sempre in testa fin' ora, all'ultimo momento sará sorpassata in nome della ragione politica.

Violenza in Colombia, poi uno legge il giornale e confronta con Caracas: l'ultimo week-end ha battuto tutti i records: 67 morti da venerdí sera a domenica notte quando si chiude il conteggio. Per fare un raffronto: Messico, di cui tutti parlano in queste settimane, ha avuto fin'ora 65 morti dall'inizio dell'anno - qui parliamo di 67 in un week-end!!

Ieri sera eravamo partiti per andare a mangiare la famosa comida gourmet: Cabeza de Gato.... dal Narcobollo, en Manga. Niente da fare, non ce l'avevano. Me l'hanno promessa per domani... vedremo... cosí abbiamo preso una picada, i bollos (limpios e de coco), col suero.. molto buoni.. fra poco vengono a prendermi i Profs della scuola per la cena finale... dovrebbe essere comida criolla... vado...

Preparando la despedida de la ELACID

Muchachos, sé que algunos de Uds leeran este blog esta noche o, a más tardar, mañana cuando me estaré yendo. Quería decirle algunas palabras más de las tantas que hemos dicho en estos días. Le anuncié desde el lunes que lo que yo quería de este curso era aprender, porque en el encuentro siempre hay aprendizaje, poco importa la cantidad que uno aporta, mucho sí depiende (creo yo) de la voluntad del otro de recibir, de estar abierto en una actitud (como decía SuperDidier) abierta.

Espero que en el paso a paso hayamos vencido las resistencias iniciales, que algo haya sido transmitido de la voluntad fuerte que tengo de luchar para estos ideales y valores, sin protagonismo pero sí sabiendo asumir mis responsabilidades.

Ha sido un ejercicio largo, y plantearlo en tan poco tiempo es siempre un ejercicio difícil, pero valió la pena desde mi punto de vista. Han visto y espero un poco entendido que las enseñanzas de mazoyer sobre de donde viene la crisis del campesinado, son cosas sumamente actuales y sumamente necesarias para enfrentar el largo camino que han decidido escojer. Recuerdese siempre que, como lo decía el Mazoyer: nadie los obliga a entrar en cooperación, y que la cooperación es como meterse en casa ajena con la pretensión de saber más que el/la dueñ@ de la casa. Nadie se lo pidió, así que por favor no olviden nunca el ejercicio de modestia que nos debe acompañar. Modestia no significa bajar la cabeza: tenemos principios y valores grandes por defender, y la tarea va a ser complicada para todos, que se metan en temas de desarrollo rural o de desarrollo cualquiera.

El lunes les dije que más que de desarrollo rural la idea era de hablar de filosofía del desarrollo; espero que mi ignotrancia en la materia (filosofía) haya sido compensada por lo que conozco de tantos años andar por campos y países.

Un gran abrazo, su profe.

martedì 16 marzo 2010

William Ospina - Ursúa (in corso di lettura)

Cincuenta años de vida en estas tierras llenaron mi cabeza de historias. Yo podría contar cada noche del resto d emi vida una historia distinta, y no habré terminado cuando suena la hora de mi muerte. Muchos saben relatos fingidos y aventuras soñadas, pero las que yo sé son historias reales. Mi vida es como el hilo que va enlazando perlas, como el indio que veo animando al metal en ranas y libélulas, en collares de pájaros, en grillos y murciélagos dorados. Tengo historias de eprlas y de esmeraldas. [...]
Ahora quiero contar sólo una: la historia de aquel hombre que libró cinco guerras antes de cumplir los treinta años y de la hermosa mestiza que hizo paledecer de amor a un ejército. Es la historia asombrosa del hombre que fue asesinado diez veces, y del tirano cuyo cuerpo fue dividido en diez partes. Y tal vez pueda entonces enlazar las historias, une detrás de otra como un collar de perlas, y anudar en su curso una leyenda de estas tierras, la memoria perdida de un amigo muerto, los desconciertos de mi propia vida, y una fracción de lo que cuenta el río sin cesar a los árboles. Contar cómo ocurrió todo desde el momento en que el hombre amamantado por la cerda abandonó la isla de las salamandras para ir a saquear un país de niebla, hasta el momento de crueldad y de alivio en que la cabeza triste del tirano se ennegreció en la jaula.

martedi 16 marzo Chelsea-Inter 0-1

Dedicata a quelli che gufano in Paraguay, a Roma e altrove.....

lunedì 15 marzo 2010

reforma agraria en america latina

ver este link si le interesa el tema: http://www.undp.org.py/v2/noticias.asp?id=192

El Programa de las Naciones Unidas para el Desarrollo (PNUD), la Organización de las Naciones Unidas para la Agricultura y la Alimentación (FAO), la Presidencia de la República y el Ministerio de Hacienda, presentaron la Conferencia Magistral sobre Reforma Agraria y Desarrollo en Paraguay, en el Carmelitas Center.

Paolo Groppo, Doctor en Ciencias Agrarias y Oficial de Análisis de Sistemas de Tenencia de Tierra de la FAO en Italia, disertó en ocasión del evento sobre la Crisis Agraria Mundial y la vuelta a la solidaridad. Asimismo, se hizo referencia a los distintos modelos y procesos de reforma agraria que han sido implementados en países como Cuba, Brasil, Bolivia, Italia, Estados Unidos; a factores de éxito y fracaso, ofreciendo una mirada hacia el futuro. Paolo Groppo es asesor de gobierno en más de 20 países del mundo. Su destacada trayectoria es reconocida mundialmente.

Las palabras de apertura fueron brindadas por el Presidente de la República, Don Fernando Lugo y Lorenzo Jiménez de Luis, Representante Residente del PNUD. Asimismo, las palabras de cierre estuvieron a cargo del Ministro Jefe de Gabinete de la Presidencia, Miguel Ángel López Perito; el Ministro de Hacienda, Dionisio Borda y el Representante Residente de la FAO, Valdir Welte.

Cartagena de las Indias .. eccoci qui

allora, innanzitutto bisogna leggere William Ospina, che si tratti di America Mestiza o di Ursùa. Colombiano, scrive molto bene e tratta temi molto vicini alle mie preoccupazioni. Ursùa in particolare parla del periodo della colonizzazione, qui in Colombia soprattutto, vista nel dìa a dìa....

Prima giornata del corso di sviluppo rurale alla ELACID (Escuela LatinoAmericana de Cooperaciòn y Desarrollo, se volete saperne di più cercate sul web). Erano cinque anni che non tornavo e mi ha fatto piacere trovare alcuni delgi allievi dell'epoca così contenti che fossi qui da voler venire ad assistere un'altra volta alle lezioni. Rompere schemi e infrangere tabù. Chi mi conosce nell'insegnamento sa già di cosa parlo. Una prima mattinata all'insegna di lezioni aperte, costruite collettivamente, ma con una direzione ed un senso preciso. Partendo dalla storia, breve, dell'america latina, prendendo a prestito un gran libro di Jacques Chonchol, ex ministro del Cile di Allende. Andremo costruendo un possibile cammino verso il desarrollo, non solo a partire da quello che so io, ma da quello che anche loro sanno, stimolando partecipazione, dibattito, ricerca di coerenza nelle proprie posizioni, e alla fine volendo interrogarci sul : chi siamo, chi siete.

Vedremo come va, ma la prima reazione è stata molto positiva. Certo è che insegnare a questi livelli domanda una preparazione sempre più elevata perchè i ragazzi usano le tecnologie, ogni generazione meglio, per cui, avendo il wi-fi in aula, con i loro computerini verificano in tempo reale se quello che dici è corretto o meno. Non avevo mai visto questo; l'effetto è che la costruzione si fa più interessante, puoi andare più lontano ma sulla base di una fiducia reciproca. Se pensi di fregarli facendo il Prof con la P maiuscola, che detta le cose, hai poco futuro. Devi coinvolgerli, farli sentire parte della storia, soprattutto se puoi vuoi che se ne vadano per il mondo ad agire da persone mature e promotori di un'altra visione.

domenica 14 marzo 2010

di passaggio a Bogotá: Ley seca

Tanto ancora resta da dire del Paraguay, cercheró di trovare il tempo per riflettere un po' su quanto visto, ascoltato e detto. Nel frattempo eccomi arrivato in Colombia, alcune ore a Bogotá prima di partire, fra poco, per Cartagena.

Oggi votano, sia per primarie di alcuni partiti in vista delle future presidenziali di maggio sia per deputati e senatori e, come succede in molti paesi, hanno decretato Ley seca per cui non si beve nulla di alcolico nei locali fino a stasera (o domani? vedremo).

Erano anni che non ripassavo e fa piacere rivedere la cittá. Finisce l'epoca Uribe che, se da un lato sembra esser riuscito a metter la museruola alla guerriglia, dall' altra ha visto un "repunte" della violenza urbana, degli assalti e in maniera generale un deterioramento della vita in cittá, il tutto risultato di un peggioramento del clima economico che cominica ad avere riflessi negativi sul sociale. La gara futura sembra aperta, per questo i giornali parlano tanto di politica. Colombia é un paese intellettuale, dove si pensa, si scrive e si discute in maniera molto completa ed aperta. Entrare in una libreria in centro (non ricordo il nome ma lo troveró perché voglio ritornarci) é come andare alla FNAC di Parigi, torvi tanta, ma proprio tanta roba. Se ho capito bene anche il mio amico Darío Fajardo ha pubblicato qualcosa di nuovo: lui é uno dei grandi del tema tierra, e molto modesto nel suo presentarsi. Sono felice di esserne amico. Chi volesse capire la strada per pacificare il paese, sul serio, non ha che da leggere il suo precedente Para sembrar la paz hay que aflojar la tierra..

adesso vado a comprarmi i settimanali e parto per l'aeroporto

sabato 13 marzo 2010

Haciendo un balance





Preparando las maletas para irme de Paraguay, repienso rápidamente a esta semana tan llena de cosas que parece haber pasado un mes desde que llegué. Que llevar de este país como recuerdo y como mensaje para los interesados? Partimos de la gente: categoría social muy vaga, lo admito, sin embargo de fácil entendimiento. La gente paraguaya común y corriente: puedo contar los estereotipos que me han transmitidos y mis experiencias personales. Al parecer no dicen nunca no. Los invitas, te dicen que sí, inmediatamente, y después no vienen ni avisan. Una tendencia a la sumisión, al parlar bajo, no en voz alta y lo que si es claro una mezcla genética con los indios que, aun que no le guste a algunos, se ve en lo más simple para el ser humano: la comunicación. Todo el mundo entiende y/o habla algo de guaraní, y las discusiones normales siempre mezclan un poco de los dos. Lo raro es que nunca los vencedores les han reconocido a los vencidos una riqueza tan importante: los blancos entienden el guaraní, de repente los inmigrantes italianos menos pero esto se debe a que traemos nuestros dialectos con nosotros.





Es difícil decir si son abiertos o no. Esta tendencia a no querer “molestar” el interlocutor, siempre parecen abiertos; saber cuánto pasa realmente del mensaje de afuera hacia adentro es otro cuento.





La comida: sin duda la oferta es muy amplia, desde las cocinas regionales latinoamericanas, en particular peruana debido a la larga trayectoria de Peruguayos que vinieron en el pasado recién. Obviamente hay pizza y pasta por todo lado. Hay comida nacional, más allá de la carne y pescado: hay chipas (ver foto), chorizos caseros (butifarra), sopas (duras) de maíz (ver foto), chipaguazu, chipabarrero (ver foto) … o sea val la pena explorar. Toman mucho tereré, como el mate sino que es frío. Litros y litros, es una ceremonia muy convivial, todos participan ricos y pobres, grandes y pequeños, por eso que la mesa de diálogo la bauticé la mesa del Tereré.





Hay libros, y esto ha sido una novedad, positiva. Acostumbrados a países con poquísimos o sin libros, encontrar algo de política, de historia es algo muy bueno. Así que me voy a otro país, riquísimo de libros y de problemas. Me voy más feliz de la última vez que estuve aquí, porque finalmente decir EPPUR SI MUOVE.. pensando en Galileo y refiriéndonos a este gobierno. El punto es de no perder el ritmo, como dicen en Italia hay que STARE SUL PEZZO… darle seguimiento todos los días.. se acuerdan la planta (quercia) que mencioné el otro día? Bueno yo he plantado una en mi casa en Anguillara, y la estoy cuidando poco a poco pero todos los días. Ojala que lo hagan aquí también… hay esperanzas… y yo las comparto.

venerdì 12 marzo 2010

Es mi informe - próxima lectura

Es mi informe - los archivos secretos de la policia de Stroessner

de cierta forma después de lo que conté ayer anoche era casi inevitable que me fuera a comprar este libro: "Es mi informe" era la venia sumisa y reverencial que el subordinado rendía al superior absoluto antes de su firma, al pie de cada documento. Se inscribía allí este colofón sacramental de cada parte diario, de cada informe circunstanciado. (...) Todo esto es verdad, pero era una verdad secreta, guardada celosamente por el dueño del poder, por la compleja pero eficaz estructura de su ministerio del Interior, de su policía "técnica" (eufemismo de su carácter político represivo).

La dictadura de más de un cuarto de siglo ofreciendo a las generaciones el testimonio, la tabla de sus crímenes, como la última prueba, para siempre irrefutable y veraz hasta en sus faltas de ortografía. La sinceridad del crimen es la más honesta de todas.

De ahora en adelante, la construcción de nuestra democracia en todos los niveles no podrá prescindir de un libro básicamente indispensable como "Es mi informe", y de los próximos estudios, análisis e investigaciones, a las que este libro ha abierto un camino inaugural, convocándolos a una inaplazabs faena de todos y para todos.

alfredo boccia paz
myrian gonzaléz
rosa palau

giovedì 11 marzo 2010

La proprietá transitiva della matematica

A questo punto della storia mi sembra giusto fare una piccola pausa per chiarire un dettaglio. Negli ultimi anni mi é capitato spesso di lavorare in paesi in post-conflitto o ancora in guerra o in quasi guerra. Le questioni che trattiamo, terra/riforme agrarie sono, per natura intrínseca, complícate e legate a visioni politiche diverse e a voglie di accaparamento molto voraci da parte di certi settori. La mia organizzazione ha il mandato per lavorare su questi temi per cui mi sembra corretto elaborare proposte metodologiche, politiche e programmatiche per proporre ai governi di quei paesi una possibile assistenza técnica.

Quindi ho svolto parecchie missioni in paesi di questo tipo dove, a volte, succedeva qualche casino proprio nel periodo in cui ero lí. Questo ha fatto sorgere il dubbio alla mia segretaria che esistesse anche nel campo delle scienze non esatte nel quale opero io, una relazione transitiva come in matematica: cambiando l’ordine dei fattori il prodotto non cambia, cioé 3 x 9 é lo stesso di 9 x 3. Tradotto vorrebbe dire che dove ci sono conflitti li salta fuori Groppo o, al contrario, dove va Groppo saltano fuori conflitti. Ecco, volevo solo smentire questa inesatta proprietá matematica. Vale la prima parte, e sarei ben contento di non essere uno dei pochi ad apparire, e condividere il peso anche con altri.

50 mila Guaraní e ti risolve il problema

Cosí era il Paraguay. Dal 1954 al 1989 una dittatura soft, con meno morti ammazzati ma con l'uccisione sistematica, giorno per giorno, della voglia di vivere, di sentirsi vivere e di esser liberi. Non potevi leggere quello che volevi, e nemmeno scrivere quello che volevi. Guai a parlare di cose "serie", anche in casa perchè non sapevi mai se la donna che lavorava da te era stata messa dal dittatore.

E quando non bastava il clima politico, allora c'era sempre Aparicio e tipi come lui che per 50mila guaraní ti "risolvevano" il problema, facendo fuori la persona scomoda.

Poi un giorno ti ammazzano il marito, e sai chi è stato il mandante, e da quel giorno devi imparare a convivere li dentro, in quella gabbia che é il Paraguay. Hai figli, difficile andarsene, per mostrare di aver paura? Di donne cosí si é perso lo stampo: é rimasta, ha tirato su i figli, grazie ad una famiglia allargata che é stata capace di aiutarla. Ma portandosi dietro sempre questa frattura che non possiamo nemmeno immaginare. Poi un giorno te li incontri per strada, o al bar, anche loro invecchiati, ma sempre protervi; cattolici, ma di quei cattolici che non conoscono la parola perdono, e non l'hanno mai chiesta. Uccidere un uomo, facile da scrivere, ma come puó sentirsi cosí verme uno per uccidere una persona che ha solo commesso l'errore di scrivere parole libere? Vermi cosí ce ne sono ovunque, ma rittrovarteli davanti non deve esser facile.
E per i figli poi? ecco cos'è il Paraguay. Gli altri, Cile, Argentina, Uruguay, Brasile almeno hanno iniziato il lavoro di memoria. Qui é tutto da fare, domani cercheró qualche libro, mi dicono che si trovino delle cose scritte...

Non ho parlato del lavoro, anche perché é stat una giornata lunga e dura. Ma quando esiste credibilitá si riesce ad andare avanti. E la riunione é andata bene. Un'altra goccia d'acqua in piú... vediamo domani cosa arriva...

mercoledì 10 marzo 2010

Il Paraguay agrario: perché siamo finiti a mangiare una pizza da Zampanó, agguerrito tifoso interista

Forse ha ragione Andres, non siamo in un paese vicino al Brasile, Cile od Argentina. Ci troviamo in una vicinanza storica con la Bolivia. Il Paraguay é un altro paese, le luci di Asunción e di Ciudad spera del Este sono miraggi di una realtá che forse non esiste. Una realtá fatta di indigeni e contadini, di tempi lunghi che mal si adattano al far tutto di corsa di adesso.

Ecco, dalla questione della velocitá forse bisogna partire per capire il senso della discussione dentro una pizzeria ad Asunción. Cosí come noi interisti abbiamo imparato (a nostre spese) ad aspettare i tempi lunghi per vedere la nostra squadra tornare a vincere, la stessa analogia possiamo usarla per leggere cosa succede adesso in questo paese.

Un Presidente che, per sua formazione, é abituato a ragionare sui tempi lunghi, non dico i tempi millenari della Chiesa ma certamente non i tempi della quotidianitá imposti dalla politica. Attorno a lui un paese ed un mondo politico che vorrebbe che lui si adattasse a loro, con ritmi, forme di essere e stare, dire e non dire, che forse non fanno per lui. La sfida é mettere assieme le briciole, la gente semplice, portar loro un messaggio di speranza, dar loro la forza di cominciare il lungo cammino di prendersi in mano da soli.

Fra due anni e mezzo sará un ex-Presidente, e forse pochi (di quelli che giocano nel gran campionato della politica) lo rimpiangeranno. Ma al di lá di queste persone, altra gente forse avrá visto in lui quello che ha messo il seme per il futuro, pensado a tempi diversi, cinesi direi.

Noi siamo qui a dare una mano per pensare la politica agraria, in un paese dove gli squilibri di fondo sono ancora peggiori del paese precedente (Nepal). Il coefficiente di concentrazione della terra é 0.94, il piú elevato al mondo, per dire che poche aziende controllano l'80% delle terre e per gli altri restano le briciole. Come comportarsi? Guardare al domattina o mettersi in un'ottica di medio-lungo periodo? Il dilemma é ovviamente come combinare le due visioni, far sí che si cominci creando, se possibile, lo spazio per ricominciare a parlarsi ( cosa mai facile in Paraguay: c'é sempre un eccesso di parole per nascondere altre parole, si ascolta poco). Un esercizio che, per forza di cose, solo funziona sul lungo periodo. Io ti ascolto solo se ti riconosco come persona: devo imparare quindi a guardarmi dentro, a riconoscere che tu sei me, il principio dell'alteritá.

E´ stata una bella giornata, faticosa, ma ne ha valso la pena. Domani la battaglia continua, forse le discussioni con i contadini non saranno facili, ma penso valga la pena provare, cercare la strada e credere nel prossimo. Anche se questo non si tradurrá in risultati immediati domani. Partiamo per piantare una quercia, ed occupiamoci di lei un po' tutti i giorni, solo cosí la vedremo crescere ...

buona notte

martedì 9 marzo 2010

Cena al Roque

Il Roque é un buon ristorante, ambiente un po' retró del centro di Asunción. Vino bianco per accompagnare un lenguado grillé come dicono loro, con verduras cocidas al vapor. Ne avevo bisogno dato che la giornata, iniziata bene con la prima riunione con un pezzo mancante alla cena di ieri, era poi continuata nel pomeriggio con la riunione fiume col gruppo con cui discutere il documento preliminare di sintesi, lo stesso che ieri mi aveva messo di buon umore.

E´ così che poi scopri che non devi mai lasciarti andare all'entusiasmo iniziale... é sempre sbagliato.. devi essere freddo, non credere mai che le cose vadano bene.. infatti la riunione é partita in modo complicato, molto piú del previsto e solo grazie al nostro Andrés é ritornata su binari piú normali.

Si tratta di sintetizzare un documento di politica del governo, quindi é roba loro, io sono qui da osservatore esterno, col compito di dar qualche dritta. Ma come spesso succede le resistenze sono apparse, la difficoltá di sintetizzare, di mettersi d'accordo o forse anche solo di capire che il governo ha bisogno di uscire pubblicamente con una proposta. E adesso che sono cosí vicini ad avere una loro proposta, semplice, qualcosa che non pretende far rivoluzioni ma iniziare a fare politica, a mostrare che il tempo non é passato invano ma é servito a riflettere e filtrare una serie di temi centrali sui quali agire, ecco, che i loro stessi operatori non capiscano che bisogna chiudere questa tappa, stringere ed andare a presentarla pubblicamente.. fa impressione.. la solita storia di quando metti due italiani di sinistra e subito trovi tre partiti.. spaccare il capello in quattro...

insomma, siamo riusciti, in gruppo ristretto, a venirne a capo. Adesso continuiamo e vediamo di chiudere prima di andare a letto. Domattina riprendiamo alle otto, con obbligo di dare il testo al ministro prima di pranzo. Al lavoro...

lunedì 8 marzo 2010

La casa sul confine della sera

Forse siamo riusciti a dare un passo in avanti interessante sulla questione agraria e come affrontarla qui in Paraguay. E l’incontro nella casa sul confine della sera un giorno lo ricorderemo per quella conversazione aperta, partendo da un’analisi politica “senza vaselina” e per arrivare a quadrare una strategia di governo sulla questione agraria.

Pochi ma buoni, ci si è parlato, discusso, opinioni anche diverse ma abbiamo la sensazione d'un passo in avanti. Buona la cena, preparata da un anfitrione silenzioso, premuroso e attento partecipe di quanto succede a tavola.

Adesso abbiamo un programma per la settimana, le parti sono distribuite, e ci tocca giocare. Che Dio ce la mandi buona.

PS. Non si dicono i commensali, per rispetto nostro e loro. Questa è più una nota a futura memoria per l’organizzatore e cuoco, e l’invitato esterno.

domenica 7 marzo 2010

Italian Diplomatic Academy - corso a Bologna 4 marzo

Umberto, Stefania, la Pelv, Charlie e tutti gli altri...
spero abbiate passato delle ore interessanti e che i miei racconti, ed il modo di raccontare sia servito a qualcosa. Lavorare nel mondo internazionale, cooperazione, diplomazia, richiede innanzitutto una forza interna grande, per questo non posso far altro che ripetervi che é dentro di voi che dovete guardare prima di tutto.

Andare a new York sará una grande esperienza, ma andateci con modestia, con la stessa allegria e voglia di imparare che si sentiva l' altro giorno in aula...

Siate curiosi, ma non per il gusto di far domande, ma per capire meglio, ed elaborate subito le informazioni, non abbiate paura ad aprirvi agli altri... a volte riceverete sberle ma alla lunga ne vale la pena...

un caro saluto da Montevideo, in transito per l' ennesina missione... ciao paolo

sabato 6 marzo 2010

foto da Katmandu

assieme allo State Minister for Land Reform
mentre ricevo la Token of Appreciation (una rappresentazionedi Ganesh)



una lettura consigliata: A mosca azul - reflexao sobre o poder - Frei Betto


Ele já foi preso pelo regime militar brasileiro, ajudou a fundar a CUT, foi um dos criadores da Teoria da Libertação, é militante de movimentos pastorais e sociais, publicou 52 livros e ganhou prêmios como o Intelectual do Ano, em 1985, o Juca Pato, e dois Jabutis (1985 e 2005). Recentemente Frei Betto também exerceu o cargo de assessor especial da Presidência da República e foi coordenador da Mobilização Social do Programa Fome Zero. Habituado a circular pelas esferas do poder, resolveu agora reunir suas observações e reflexões, para rememorar o processo social que levou Lula à presidência em 2002. A mosca azul é o resultado da reunião deste material. Narrado na primeira pessoa e mesclando a trajetória pessoal do autor à militância, trata-se de um livro essencial para quem quer aprofundar ainda mais a compreensão do atual momento político vivido pelo país.
Frei Betto: La mosca azul
El poder intriga. Lo ejercí pocas veces: dirigente estudiantil, jefe de redacción. Más reciente, en 2003 y 2004, asesor especial del presidente de la República, con derecho a gabinete en Palacio de Planalto y una infraestructura nada despreciable: secretarias, móvil, viajes aéreos, vivienda, coche con conductor, todo pagado por el contribuyente.Mucho aprendí. Algunas lecciones traigo de la cuna. Mi abuelo y mi padre también sirvieron en palacios de gobierno. La persona revestida de poder –cualquiera que sea: síndico o gerente, policial o político- debería prestar atención a lo que de ella dicen sus subalternos. Vox populi. Pero no es lo que acontece en general. Prestamos más atención al juicio de los pares y superiores, en búsqueda de reconocimiento de quien tiene poder de ampliar nuestro poder. Así, sobre los subalternos cae nuestro otro lado perverso que tanto esmeramos en esconder a los ojos de nuestros pares y superiores. Sin embargo, caballo indomado, si no somos contenidos por las riendas de la buena educación, ¡ay de los subalternos! Quien está por encima tiene el poder de amonestarlos, censurarlos, castigarlos y despedirlos. Como no nos amenazan, dejamos desbordar el demonio que llevamos dentro. Irrazonables, elevamos la voz, humillamos, insultamos, reprendemos, y por poco no llegamos a descargar sopapos a la víctima.Dé a la persona una tajada de poder y sabrá quien de hecho ella es. El poder, al contrario de lo que se dice, no cambia a las personas. Hace que se revelen. Es como el artista a quien faltaban pincel, tintas y tela, o el asesino que, finalmente, dispone de arma. El poder sube a la cabeza cuando ya se encontraba destilado, en reposo, en el corazón. Como el alcohol, embriaga y, a veces, hace delirar, excita la agresividad, derrumba escrúpulos. Una vez invertida de la función o cargo, título o prebenda, la persona se cree superior y no admite que subalternos contraríen su voluntad, sus opiniones, sus ideas y sus caprichos.

Tredicesimo libro 2010: La Luna e i falò - Cesare Pavese

Einaudi collana Super ET
Pubblicato nell'aprile del 1950 e considerato dalla critica il libro più bello di Pavese, "La luna e i falò" è il suo ultimo romanzo.
Il protagonista, Anguilla, all'indomani della Liberazione torna al suo paese delle Langhe dopo molti anni trascorsi in America e, in compagnia dell'amico Nuto, ripercorre i luoghi dell'infanzia e dell'adolescenza in un viaggio nel tempo alla ricerca di antiche e sofferte radici. Storia semplice e lirica insieme, "La luna e i falò" recupera i temi civili della guerra partigiana, la cospirazione antifascista, la lotta di liberazione, e li lega a problematiche private, l'amicizia, la sensualità, la morte, in un intreccio drammatico che conferma la totale inappartenenza dell'individuo rispetto al mondo.
Una rilettura, a distanza di molti anni, per riscoprire un grande della letteratura italiana.

mercoledì 3 marzo 2010

OGM in agricoltura: un'occasione perduta

Ecco cosa trovo nelle notizie di oggi: Il Vaticano: "Positivo l'uso degli Ogm per combattere la fame nel mondo"
Città del Vaticano, 2 mar. (Adnkronos) - Una chiara apertura all’agricoltura transgenica, cioè agli ogm, è venuta dal Vaticano in queste ore per voce del Cancelliere della Pontificia accademia per le scienze, mons. Marcelo Sanchez Sorondo. Mons. Sanchez infatti partecipa a un vertice sui problemi dell’economia nella globalizzazione che si sta svolgendo a Cuba alla presenza di più di mille studiosi provenienti da ogni parte del mondo, rappresentanti di Ong e di organismi internazionali.

Un' occasione perduta dalla Chiesa di pensare prima di parlare. Dare un giudizio positivo sugli OGM per la lotta alla fame del mondo è proprio il sintomo che qualcosa non gira per il verso giusto dentro le mura vaticane.
Mettiamola così: è come entrassero a casa vostra, a prendervi delle opere d'arte che avete fatto con le vostre mani e a cui giustamente tenete molto, al di là del veniale valore di mercato; ve le rubano, chiedono ad un artista di metterci un "tocco" proprio e poi farle registrare pubblicamente come opere di chi le ha rubate, con l'argomento che, grazie al tocco dell'artista, sono cose diverse.
Non entro nemmeno a parlare della loro tossicità, ma semplicemente che questi qua rubano il materiale genetico nei paesi originari, a cui non riconoscono nessun indennizzo, e poi brevettano queste varietà sciagurate il cui unico scopo, cosa che molti dimenticano, non è di produrre di più, ma di sopportare dosi maggiori di prodotti chimici (che casualmente sono prodotte dalle stesse multinazionali che ti vendono le varietà OGM). Così con lo specchietto delle varietà OGM, che una volta sottoscritte per contratto sei obbligato a comprare ogni anno, in realtà ti metti nelle mani dei chimici che ti infesteranno te, i tuoi campi, la tua famiglia e chi mangerà quei prodotti.

Bisogna essere ubriachi per dire quello che Monsignore ha detto, e siccome non è certo il caso di Monsignore, devo pensare alla malafede, perchè qui non si tratta di ignoranza ne, immagino, di esser al soldo di quelle compagnie.

La scelta futura di far entrare o no questi prodotti, ricordatevelo quando fate la spesa, è come scegliere di mettere la volpe a guardia del pollaio. Una volta entrata (la volpe) non esce finchè non ha finito...

martedì 2 marzo 2010

Le temps de l’abondance

Questo sento passare alla televisione, finché ripenso ad oggi, al pranzo con Mauro, alla gioia profonda di ritrovare radici.. e questo proprio nei giorni in cui sto rileggendo Pavese, La Luna e i Falò.. ed il pensiero va immediatamente a chi quel libro me l’aveva prestato, tanti anni fa: nel 1982 il suo soprannome fu Zea Mais, mescolando il nome del portiere brasiliano di quel mondiale indimenticabile, con il sorgo dei nostri campi vicentini. Scrivo pensando a loro, Mauro e Roberto, cresciuti a 100 metri l’uno dall’altro, che ho incontrato sequenzialmente nella vita: Mauro prima, l’incontro della gioventù, distanti ma così vicini, l’esperienza di Sarnico a legarci, e poi strade diverse, tu a buttarti nel lavoro, l’immobiliare Vicenza se ricordo bene, io alla ricerca di me stesso all’università… e lì arriva Roberto, una passione ineguagliata per le piante, andar per campi.. e capisco che Pavese tu ce l’hai dentro…

Sto leggendo la Luna e i Falò, riti di passaggio, ricerca di radici, chi siamo, dove andiamo. Risposte finite non ne avremo mai, ma cerchiamo, e ritrovare in Mauro una modestia d’ antan, mi fa quasi piangere. Non dovrei scriverle qui queste cose, sono troppo personali, ma sono anche sensazioni che voglio lasciare per chi verrà dopo di noi, sia Charlotte, la mia Charlie, sia Valentina, la sua Vale, che sappiano che può esistere una amicizia grande, che si costruisce col tempo, senza forzare, quando il tempo e le stagioni la chiamano.

Chissà se è stato il caso a farci rincontrare. Ma se così fosse è un caso bello, da ringraziare. Penso a Roberto, penso a Mauro e penso ad una voglia di fare, per sé e per gli altri, non esistiamo fuori da uno schema di società, crescere per poter dare di più, ecco la legge di fondo di questa umanità, o almeno quella che vorrei.

Vorrei dirti Mauro, e anche a te Roberto, che mi sento l’uomo più felice della terra ad aver amici come voi. Esiste una parentesi, anzi due: una è ovviamente Consuelo, l’ altra si chiama pure Roberto. Mio padre, quando parlava di suo fratello Pietro, quello che sentiva più vicino, diceva sempre: lo zio Pietro (in quei casi non era Piero o Piereto, con una “t” ma Pietro, più ufficiale) è più di un fratello, è un amico. Io non capivo, e mi ci sono voluti molti anni per capirlo, ma l’ordine era corretto: un fratello non lo scegli, un amico sì e ad un amico puoi parlare senza pensarci. Ecco, La triade mia siete voi: Consuelo, Mauro e Roberto. Ma in realtà non è una triade, perché anche se siamo ancora per strada, Roberto, il medico geometra, è sicuramente parte di questa. I 4 dell’ avemaria.. i punti focali importanti quando costruisci una vita per te, la tua famiglia, e cerchi di aiutare qualcuno, sia in Nepal, Paraguay, Venezuela, Mozambico, Angola o Sudan a trovare una loro strada fuori dalla guerra.

Siete importanti per me, volevo dirvelo da tanto tempo, e stasera, con un buon bicchiere di rosso in mano lo grido forte al cielo: grazie di esistere amici miei.

Post Scriptum di Christiane:
Plus on est dans un monde qu’on ne contrôle plus, plus les amitiées sont proches. (Xuor)